Tak jeszcze ze 2 lata temu miałam wizje, że będę do jego "osiemnastki" biegać za nim z łyżeczką zupy i przekonywać, że nic mu się nie stanie po zjedzeniu kawalątka mięska. Teraz odmieniło mu się o 180 stopni - ciągle chodzi głodny, dopomina się o różne potrawy, zjada ogromne ilości i naprawdę zastanawiamy się nieraz, czy nie powinien się dokładać ze swojej skarbonki do budżetu lodówkowego ;) 
Ola nocą czasem płacze, gdyż miewa koszmary.... Ale nie śnią jej się wilkołaki, czarownice, duchy i inne potworne straszydła, które z reguły niepokoją śpiące aniołki (tak, tak - aniołki - cichutkie, spokojne, grzeczne, słodkie aniołki). Oli "niedobre" sny można podzielić na dwie grupy. Pierwsza to wizje powiązane z jakąś formą spaceru rodzinnego, w czasie którego mała nie może za nami nadążyć, no a my oczywiście nigdy nie czekamy i idziemy bardzo szybko. W snach z grupy drugiej zawsze motywem przewodnim jest złośliwość Franka. Ostatnio we śnie był tak bezczelny, że dał Oli batonik "Mleczna Kanapka" bez..... mleka... Musiałam płaczącej przez sen córce obiecać odkupienie pełnowartościowego produktu :) Franek rzadko opowiada nam swoje sny, lecz z reguły pełni w nich rolę superbohatera, który oczywiście zawsze wygrywa ze złem i znakomicie radzi sobie w podbramkowych sytuacjach. Nie sądzicie, że powinien przeanalizować to jakiś psychoterapeuta? ;)
Wreszcie, po zakończeniu wszystkich działań związanych z założeniem działalności gospodarczej Mądra Mama rozpoczęła, na razie skromną, sprzedaż na Allegro. Systematycznie wystawiamy produkty, co idzie nam jak po grudzie i jakże prawdziwe okazały się w naszym przypadku przysłowia - "gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść" i "gdzie się człowiek spieszy, tam się diabeł cieszy"... Na razie nie jest nam do śmiechu, ale mamy nadzieję za pół roku z politowaniem wspominać nasze problemy :) 
Jesienna pogoda (deszcze i 10 stopni na zewnątrz) sprawia, że nawet najbardziej zadowolony zazwyczaj człowiek zasępi się, posmutnieje... Przecież jeszcze wczoraj, w pocie czoła wspinaliśmy się po słonecznym zboczu Gubałówki marząc o zimnej wodzie i kawałku cienia, a dziś? Szaro i mokro... Że też ta pogoda nie zmienia się stopniowo, dając czas na adaptację organizmu do chłodu i deszczu! Jak więc poprawić sobie humor? Ano na przykład można snuć wspomnienia z wakacji..... Ja widzę taki obrazek - siedzę w huśtawce ogrodowej z Olą na kolanach, jest ciepło, w oddali szumi morze, córka jest śpiąca, przytula się do mnie mocno, a jej włosy pachną wiatrem...Chwilo trwaj!!!! Inny pomysł nastrajający optymistycznie - wizyta na targach kamperów i przyczep kempingowych. Tak właśnie dziś zrobiliśmy... Dokładnie zwiedzaliśmy wnętrza pojazdów, w każdym ustaliliśmy gdzie kto będzie spał, "wirtualnie" poukładaliśmy nasze sprzęty i ubrania w szafkach, schowaliśmy żywność do lodówki, sprawdziliśmy, czy zamrażarka nie jest zbyt mała i przyczepiliśmy z tyłu cztery rowery ;) Teraz mamy motywację do pracy, bo jest na co zarabiać :)
Nasz dzisiejszy spacer przebiegał w cudownej atmosferze. Dzieci były w znakomitych humorach, w miarę zgodne, nawet uśmiechnięte, nikogo nie bolały nóżki, słoneczko świeciło, ptaszki ćwierkały i nic, zupełnie nic nie zapowiadało, iż nasze rozmowy "zejdą" na tematy ostateczne.... W okolicach skrzyżowania Ola nagle spytała: "A wiesz, że są duchy?". "Tak?" - odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Dowiedziałam się, że jak ludzie "umarną", to stają się duchami i, owszem, Ola się boi duchów, ale one przecież są w niebie i nawet jest tam ktoś z naszej rodziny. "Kto?" - zaciekawiło mnie to bardzo, ponieważ, na szczęście moje dzieci nie przeżyły jeszcze śmierci nikogo bliskiego. "Zuzia" - odpowiedziała. Zuzia była naszym kotem... Temat duchów i śmierci towarzyszył nam całą drogę do domu wracając jak bumerang przy okazji zupełnie innych rozmów. Gdy opowiadałam im, jak to złodziej włamał się do sklepu babci, stwierdzili, że to na pewno był duch, bo one przechodzą przez drzwi. A gdy ustalaliśmy, że nagrodą za uzbieranie odpowiedniej ilości punktów na tablicy dobrego zachowania w kolejną niedzielę będzie możliwość grania na komputerze, dowiedziałam się, że gdy już "umarnę", Ola będzie mamą i mój komputer będzie jej (bardzo ją zresztą ta wizja przyszłości uradowała). Czyż nie czas wprowadzić do słownika moich dzieci pojęcia "dzielić skórę na niedźwiedziu"?
Oli lalki, misie i inne stworzenia ciągle chorują... Miewają ospę, straszne bóle brzucha, połamane ręce i nogi oraz poważne skaleczenia, z których krew leje się strumieniami... Dużo rzadziej bywają zwyczajnie przeziębione, a to zapewne z powodu, iż Olka jest przeciętnym przedszkolakiem, dla którego katar i kaszel to pewnego rodzaju norma, a że jest ambitna, nie chce by dolegliwości jej podopiecznych uznawano za zbyt pospolite. "Mamusiu, ta lalka schorzała" - oznajmiła dziś. Wczoraj wieczorem zaś ostrzegała, żebym nie stanęła na śpiącego na podłodze pluszowego Kubusia Puchatka, bo jak mu się stanie na brzuszku, to on ponoć wymiotuje. Konik - skoczek Rodi ciągle ma połamane, albo podrapane uszy, które za każdym razem trzeba mu pieczołowicie owinąć bandażem, albo okleić plastrem lekarskim z taśmy klejącej. Muszę przyznać, iż Ola ma ogromną cierpliwość do swoich chorych. Regularnie podaje im tabletki i syropki, mierzy gorączkę, która nieraz dochodzi nawet do 49 stopni, robi bolesne zastrzyki pluszową strzykawka i smaruje maściami -"tak na udawano"-tłumaczy mi zawsze... I nie poddaje się mimo, że na razie wcale nie zanosi się, by lalki i przytulanki miały kiedyś wyzdrowieć.....
